 Lockheed F-104S ASA-M Starfighter
Samolot Lockheed F-104 Starfighter - pierwszy seryjnie produkowany samolot przekraczający dwukrotną prędkość dźwięku powstał w pierwszej połowie lat 50. jako dzieło Clarence "Kelly" Johnsona. Miał być myśliwcem obrony powietrznej i w związku z rozwojem kierowanych pocisków rakietowych zwrotność poświęcono na rzecz możliwie dużej prędkości. Kadłub o opływowym kształcie, zakończony długą igłą rurki Pitot’a, z usterzeniem w kształcie litery T, kryjący potężny silnik GE J79, i miniaturowe trapezowe skrzydła o ujemnym wzniosie i bardzo ostrych krawędziach natarcia sprawiły że do Starfightera przylgnął przydomek "pocisk z człowiekiem w środku". Jako pierwsza powstała wersja F-104A, następnie udoskonalona F-104C. Mimo tego, że jego kariera w ojczyźnie była dość krótka i mało znacząca, Starfighter stał się jednym z najbardziej rozpowszechnionych samolotów bojowych świata - 2580 egzemplarzy było eksploatowanych przez siły powietrzne 14 państw na 3 kontynentach, w 6 krajach produkowany był na licencji. Pozostawał w służbie przez ponad 40 lat.
W latach 60. Starfighter w wersji F-104G, o rozszerzonych możliwościach atakowania celów naziemnych stał się podstawowym samolotem uderzeniowym, przystosowanym do przenoszenia taktycznej broni jądrowej, myśliwskim i rozpoznawczym Niemiec, Holandii, Belgii, Włoch, Danii, Norwegii, Hiszpanii, Grecji i Turcji, a także Kanady i Japonii. Był produkowany na licencji w zakładach MBB w Niemczech, Fokker w Holandii, SABCA w Belgii, Fiat we Włoszech, Canadair w Kanadzie i Mitsubishi w Japonii.
Krajem, który najdłużej eksploatował Starfightery - do 2004 r., były Włochy. Zakłady Fiat rozpoczęły produkcję wersji F-104G w 1962 r., ponieważ Włoskie Siły Powietrzne używały Starfighterów głównie jako myśliwców przechwytujących, w latach 1965 - 66 opracowano wersję F-104S, ze zmodernizowanym silnikiem i awioniką, przystosowaną do przenoszenia kierowanych radarem pocisków powietrze - powietrze AIM-7 Sparrow. Dostawy tej wersji trwały od 1969 do 1979 r. Zbudowano 246 egzemplarzy, w tym 40 dla Turcji. Pod koniec lat 80. większość włoskich F-104S została objęta programem modernizacji awioniki ASA, przystosowującym samolot do przenoszenia pocisku Aspide 1A, będącego włoskim udoskonaleniem pocisku Sparrow oraz pocisków Sidewinder w unowocześnionej wersji AIM-9L. W latach 90. Włoskie Siły Powietrzne planowały zastąpienie Starfighterów samolotami wielozadaniowymi Eurofighter Typhoon, ale program budowy tego samolotu przeciągał się, co wymusiło kolejną modernizację awioniki, oznaczoną ASA-M, polegającą na zabudowie urządzeń nawigacyjnych i radiowych z samolotu AMX.
Egzemplarz muzealny nr seryjny MM 6876 został podarowany przez Włoskie Siły Powietrzne. Służył w 9 Skrzydle Myśliwskim (9o Stormo) "Francesco Baracca" w bazie Grazzanise koło Neapolu. W trakcie swojej służby przeszedł obydwie modyfikacje awioniki.
|
|
|---|
| Rozpietość: | 6,68 m |
| Długość: | 16,69 m |
| Powierzchnia nośna: | 18,22 m2 |
| Masa samolotu pustego: | 6387 kg |
| Masa startowa: | 13 054 kg |
| Maksymalna prędkość: | Ma 2,2 |
| Prędkość przeciągnięcia: | 232 km/h |
| Prędkość wznoszenia: | 254 m/s |
| Pułap maksymalny: | 17 680 m |
| Promień działania: | 955 km |
Uzbrojenie:
kierowane pociski rakietowe klasy powietrze - powietrze AIM-9L Sidewinder, AIM-7 Sparrow i Aspide 1A na belkach pod kadłubem, skrzydłami i na końcach skrzydeł. |
Napęd:
jednoprzepływowy silnik turboodrzutowy General Electric J79-GE-19 o ciągu 79,63 kN z dopalaniem |
|
|---|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
© NeoServer 2009 
