Obchody 60. rocznicy powstania Sojuszu Północnoatlantyckiego to nie tylko wystawa samolotów w Muzeum Lotnictwa Polskiego. To również niezwykły pokaz samolotów, które służyły w siłach powietrznych państw członkowskich NATO a teraz na zasłużonej "emeryturze" cieszą oczy pasjonatów lotnictwa. Na krakowskim niebie zaprezentują się samoloty szkolne, transportowe a nawet bojowe.
27 i 28 czerwca, Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie.
Szczegółowe informacje o programie pokazów już wkrótce. Informacje dla publiczności na stronie Pikniku Lotniczego w Krakowie
 Oto maszyny które zawitają do Krakowa:
Hawker Sea Fury
Hawker Fury to brytyjski samolot myśliwsko - szturmowy, który powstał w oparciu o konstrukcję samolotu Hawker Tempest, mający jednak mniejsze wymiary i masę. Samolot był projektowany w wersji lądowej dla RAF i morskiej dla Royal Navy. Prototyp oblatano 1 września 1944 r. Po zakończeniu wojny przerwano prace nad wersją lądową, ale rozwijano dalej wersję morską Sea Fury. Prototyp wzniósł się w powietrze w październiku 1947 r., a w 1948 r. pierwsza jednostka osiągnęła gotowość operacyjną. Łącznie zbudowano 665 egzemplarzy, ponad 60 trafiło do Kanady i Australii, były też eksportowane do Holandii, Pakistanu, Egiptu, Iraku i na Kubę. Sea Fury był najszybszym seryjnie produkowanym samolotem z napędem tłokowym. Samoloty Sea Fury startujące z brytyjskich lotniskowców były z dużym powodzeniem wykorzystywane do ataków na cele naziemne w początkowym okresie wojny koreańskiej. 9 sierpnia 1952 pilot Sea Fury z 800 dywizjonu lotnictwa brytyjskiej marynarki wojennej zestrzelił koreańskiego MiGa-15. Był to ostatni przypadek zestrzelenia samolotu odrzutowego przez tłokowy.
Do dziś pozostało niewiele latających Sea Fury, dlatego są one bardzo wysoko cenione i stanowią wielką atrakcję każdych pokazów lotniczych. Samolot który wystąpi na Pikniku nosi barwy australijskie, a ego operatorem jest francuska firma Mistral Warbirds.
|
|
|
|
|
|
|
Consolidated PBY-5A Catalina
Amfibia Catalina to jeden z legendarnych samolotów drugiej wojny światowej, wsławiony walkami z niemieckimi i japońskimi okrętami podwodnymi, wykorzystywany też jako samolot ratownictwa morskiego. Prototyp łodzi latającej PBY Catalina, służącej do poszukiwania i zwalczania żeglugi nieprzyjaciela, zwłaszcza okrętów podwodnych, oblatano w USA w 1935 r. Zbudowano wersje od PBY-1 do PBY-5. W 1941 r. pojawiła się wersja amfibijna PBY-5A, wyposażona w podwozie i mogąca dzięki temu operować z baz lądowych. Zbudowano 828 tych samolotów w USA i ponad 100 na licencji w Kanadzie. W czasie II wojny światowej służyły w lotnictwie USA, Kanady, Wielkiej Brytanii, Australii, Nowej Zelandii i Indii Holenderskich. Ich głównymi zadaniami było zwalczanie okrętów podwodnych i ratownictwo. Główne uzbrojenie stanowiły bomby głębinowe podwieszone pod skrzydłami. Po wojnie wiele tych samolotów służyło na całym świecie jako patrolowo - ratownicze.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
North American T-6 Harvard 4
Samolot North American North American T-6 Harvard 4 to wersja samolotu AT-6 Texan, przeznaczona dla lotnictwa brytyjskiego, różniąca się od amerykańskiej wyposażeniem kabin pilotów. Konstrukcja powstała w 1937 r. w Stanach Zjednoczonych z przeznaczeniem do zaawansowanego szkolenia pilotów bojowych. Jest to dwumiejscowy dolnopłat konstrukcji metalowej z chowanym podwoziem, napędzany silnikiem gwiazdowym o mocy 600 KM. Powstały wersje BC-1 przeznaczone dla lotnictwa armii (USAAC) i SNJ dla lotnictwa marynarki. Po zmianie systemu oznaczeń w USAAC BC-1 zostały przemianowane na AT-6 Texan. Był masowo produkowany i używany w czasie II wojny światowej. Na samolotach tego typu szkolili się też piloci polscy w Wielkiej Brytanii i Kanadzie. Były też produkowane na licencji w Kanadzie, Australii i Szwecji. Łącznie powstało ponad 20 000 egzemplarzy.
Po zakończeniu wojny Texany były wycofywane ze służby, ale brak nowych samolotów szkolnych zmusił USAF do zastosowania nietypowego rozwiązania. W 1949 r. do wytwórni zaczęto sprowadzać wszystkie istniejące płatowce AT-6. Po demontażu i ocenie wszystkich elementów z najlepszych podzespołów montowano nowe samoloty oznaczone T-6G. W ten sposób w zakładach w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie powstało 2600 samolotów.
W latach 1945 - 1959 Texany były eksportowane do 50 krajów. Oprócz szkolenia pilotów były też wykorzystywane jako lekkie maszyny szturmowe w konfliktach lokalnych po II wojnie, m. in. w Kongu i Algierii. Texan jest dziś jednym z najpopularniejszych oldtimerów, do dziś wiele egzemplarzy lata na całym świecie. Texany występowały w licznych filmach wojennych, wcielając się m.in. w rolę japońskich myśliwców Mitsubishi A6M Zero.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
North American T-28 Trojan
T-28 Trojan to samolot szkolno - treningowy, skonstruowany po II wojnie światowej w USA jako następca samolotu T-6 Texan, napędzany znacznie mocniejszym silnikiem i wyposażony w podwozie z kołem przednim, jak samoloty odrzutowe, jakimi mieli później latać szkolący się na nim piloci. Prototyp oblatano w 1949 r. Powstały wersje T-28A z silnikiem o mocy 800 KM dla US Air Force oraz T-28B i T-28C z silnikiem o mocy 1425 KM dla US Navy. Łącznie do 1957 r. zbudowano 1948 egzemplarzy. W USAF samoloty T-28 służyły jako treningowe do połowy lat 50-tych. W 1962 r. 200 z nich zostało przebudowanych na wersję szturmową T-28D Nomad z silnikiem o mocy 1425 KM, służącą do zwalczania oddziałów partyzanckich. Były używane w walkach w południowo - wschodniej Azji. Wiele Trojanów trafiło później do prywatnych użytkowników.
|
|
|
|
Rockwell OV-10B Bronco
OV-10A Bronco powstał w latach 60-tych w USA w wyniku doświadczeń wojny koreańskiej jako samolot obserwacji pola walki i naprowadzania na cele naziemne samolotów szturmowych, z możliwością wsparcia ogniowego wojsk walczących na ziemi. Pod tym względem zoptymalizowano jego konstrukcję. Jest to górnopłat w układzie dwukadłubowym, napędzany dwoma silnikami turbośmigłowymi, z przeszkloną dwumiejscową kabiną w układzie tandem i kabiną ładunkowa z tyłu. Samoloty Bronco były używane przez Siły Powietrzne USA, lotnictwo piechoty morskiej i marynarki wojennej. Mogły startować z pokładów lotniskowców desantowych, ale lądować musiały na lądzie. Debiut bojowy miał miejsce podczas wojny wietnamskiej. Bronco w nowszej wersji OV-10D lotnictwa piechoty morskiej brały też udział w operacji Pustynna Burza.
Na początku lat 70-tych lotnictwo RFN zakupiło 6 samolotów OV-10B i 12 OV-10B(Z), wyposażonych w dodatkowy silnik odrzutowy na grzbiecie kadłuba. Samoloty te służyły do holowania celów powietrznych. Jeden z niemieckich OV-10B jest ciągle utrzymywany w stanie zdatnym do lotu i wystąpi na pikniku.
|
|
|
|
Piaggio/Focke Wulf FW-149
Piaggio P.149 powstał jako czteromiejscowa i wyposażona w podwozie z kołem przednim wersja samolotu szkolnego Piaggio P.148, używanego przez Włoskie Siły Powietrzne. W 1956 r. nowopowstała Bundesluftwaffe zakupiła 72 takie samoloty do szkolenia podstawowego. Zakupiła je również szkoła pilotów komunikacyjnych przy szwajcarskich liniach lotniczych Swissair. Firma Focke - Wulf podjęła produkcję licencyjną i wyprodukowała 190 egzemplarzy, które weszły do służby w Bundesluftwaffe. Bundesluftwaffe wycofała z użycia ostatnie egzemplarze na początku lat 80-tych. Część została dostarczona przez RFN w ramach pomocy wojskowej do Tanzanii i Ugandy, część trafiła w ręce prywatne. Wiele tych samolotów na całym świecie ciągle lata.
|
|
|
|
Dornier Do-27
Dornier Do-27 to niemiecki jednosilnikowy samolot wielozadaniowy krótkiego startu i lądowania w układzie wolnonośnego górnopłata. Mógł zabierać do 6 osób. Prototyp oblatano w Hiszpanii w 1955 r. Samolot wszedł do produkcji w Niemczech i był pierwszym niemieckim samolotem produkowanym masowo po II wojnie światowej. Zbudowano 428 samolotów w Niemczech i 50 w Hiszpanii jako CASA 127. Były używane w lotnictwie wojskowym Niemiec, Hiszpanii, Szwecji, Szwajcarii, Izraela i wielu krajów afrykańskich.
|
Dornier Do-28D Skyservant
Dornier Do-28 to lekki, niemiecki samolot transportowy, napędzany dwoma silnikami tłokowymi, umieszczonymi na wysięgnikach z przodu kadłuba. Powstał pod koniec lat 50-tych jako rozwinięcie jednosilnikowego Do-27. W połowie lat 60-tych opracowano wersję Do-28D, o całkowicie przekonstruowanym kadłubie, mającym przekrój prostokątny. Wersja ta stała się najbardziej popularną odmianą samolotu. Jest to prosty i niezawodny samolot o krótkiego startu i lądowania, przystosowany do eksploatacji w prymitywnych warunkach. Może przewozić 12 pasażerów lub ponad tonę ładunku. Do-28 służyły głównie w lotnictwie wojskowym Niemiec, Grecji, Turcji, Hiszpanii, Izraela i kilku krajów afrykańskich. Wiele z nich lata do dziś na całym świecie.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
